كنت اعمى اتحسس الحب واصفه واشتاقه واتمناه
كل امور الدنيا تسمع وتقرا وتفهم دون ان تقربها
الا الحب
هذا الشىء الذى كالروح تعرف وجودها ولا تكشف اسرارها
ولا تستطيع قياسها او تقويها او تضعفها
برغم انى فكرت وتدبرت الا كنت كمن يصف لك طعم العسل مهما عمل فلن بستطيع ان يصف
الى ان احببت وبادلنى حبيبي هواي واغدق علي اكثر من مبتغاي
هنالك فهمت
ذاك ان الحب ليس بكلمه ولا حركه ولكنه شعور يظهر فى افعال تصدق رغبه القلب فى الوصال
فى حبيب متلهف
فى لقاء
فى قبلة دافئه
فى عناق هادئ
فى لمسه يد
فى تشابك الايدى اثناء المشى
فى حركه
فى نظره عين
فى كلمه يرجف قلبك لسماعها
فى تنهيده
فى ضحكه من القلب
فى كلمه عتاب
فى خدمه المحبوب حتى ولو خسرت فى خدمته الدنيا
فى دقه قلب تدفيك
فى علاقه يتلاقى فيها الاجساد بعد ان تتلاقى الارواح
الحب يصهر الاثنان ليصيرا الواحد
الحب يظل هناك داخل القلوب
حتى وان تفرقت الدروب
يظل كنار الهشيم يضوى الى ان تجتمع الدروب
يقولون كيف وقد افل الزمان
فاقول كيف وجدت الروح نفسها بعد بعثها
الحب كبذور البنفسج لاتموت
قد تتيبس وتتطاير ولكنها لا تموت
ما ان تغرس فى ارض خصبه دافئه حتى تزهر وتزدهر
ولكن الحب كالنار ان لم تحسنه احرقك
فاحذره
ليست هناك تعليقات:
إرسال تعليق